Pobunjeni bosanski Srbi 17.aprila 1992. ruše legalnu vlast u Bratuncu i uz pomoć jedinice iz sastava Novosadskog korpusa Jugoslovenske narodne armije i Specijalnih jedinica službe državne bezbednosti Srbije vrše okupaciju grada. Bošnjačko rukovodstvo Bratunca je postupilo slično kao i u Zvorniku desetak dana ranije. Uz pomoć srpskih vlasti izmješteni su iz Bratunca na sigurno.
U Bratunac već u prvim danima okupacije došli brojni vojnici pod komandom Službe državne bezbednosti Srbije. Njih je predvodio Predrag Čubrilo Peki iz sela Karavukovo u Vojvodini. Uz njega su bili i Zoran Kosijer, Bane Topalović, Žarko Ivankovski Makedonac, Dragica Mastikosa iz Novog Sada, Vesna Kržalić, Sreto Suzić iz Belog Manastira.
Od 25. do 27. aprila 1992. trajalo je razoružavanje muslimanskog stanovništva u selu Glogova, a paralelno isti čin odvijao se i u selima Suha, Voljavica, te u samom gradu Bratuncu, što je bio važan element u trajnom uklanjanju Muslimana s ovog područja.
Na ovom području izvršeni su različiti oblici zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava kao što su: ubistva i hotimično lišavanje života, progoni, istrebljenja, silovanja, protivpravno zatočenje, mučenje, deportacija (prisilna premještanja), hotimično nanošenje velikih patnji, pljačka javne i privatne imovine i dr.
2. maja 1992. u selo Hranča dolaze razbojnici iz reda srpske nacionalnosti u režiji Momira Nikolića, navodno da traže naoružanje i u toj akciji su uglavnom učestvovale komšije Srbi koji su tom prilikom pljačkali i palili nepokretnu imovinu Bošnjaka. U periodu od 3. do 9. maja 1992. u ovom selu ubijeno je najmanje 12 ljudi, dok su ostali sposobni muškarci odvedeni u osnovnu školu „Vuk Karadžić“, gdje su bili mučeni, a potom jedan broj i likvidiran.
Teška sudbina Ramiza Salkića: Ubijeni otac i brat tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu...
6. maja 1992. na sljedećoj meti srpskih formacija našlo se pretežno bošnjačko selo Blječeva, napadnuto od strane srpskih minobacača. Nekoliko srpskih granata su direktnim pogocima na civilne objekte prouzrokovale golemu materijalnu štetu.
Uveče 8. maja 1992. Miroslav Deronjić, u svojstvu predsjednika Kriznog štaba u općini Bratunac, naredio je srpskoj Teritorijalnoj odbrani (TO), kao i policijskim snagama u Bratuncu, da napadnu i djelimično spale nebranjeno selo Glogova.
U napadu 9. maja ubijeno je najmanje 65 civila Bošnjaka, stanovnika sela, a znatan dio sela Glogova sravnjen je sa zemljom. Od aprila pa do maja 1992. izvršena su masovna uništavanja spomenika kulture i sakralnih objekata, islamski arhiv u Bratuncu, medresa u Glogovi, džamije u Bratuncu i Glogovi.
Hranča je bila prvo bošnjačko naselje u općini Bratunac na meti lokalnih srpskih snaga. Od 3. do 9. maja trajala su ubistva i progon stanovnika Hranče. Policajac Miladin Jokić je 3. maja u smrt odveo svog radnog kolegu Adema Ramića. Jokić je na Ademovu kapiju doveo tri nepoznate osobe koje nisu znale gdje su Ramići i od tada, Adem je odveden još zajedno s osam momaka i svojim bratom. Kosti su mu nađene u grobnici u mezarju Kazanbašča u Zvorniku.
Suha - Najtužnija masovna grobnica...
Zlo je gladno i tražilo je novo zlo. Smrt za nemoćne se nastavljala. Bratunac postaje grad djecoubica. Srpske snage su sredinom maja 1992. uništile bošnjačko naselje Suha. Mlade žene i djevojke su seksualno zlostavljali, a potom su ubili 38 nenaoružanih bošnjačkih stanovnika. Njihova tijela su bacili u lokalnu masovnu grobnicu. Među 36 ekshumirana leša, u grobnici Suha, koja se nalazila do Srpskog vojničkog groblja, 2005. pronađena su tijela djece s majkama u zagrljaju.
Nazvali su je „najtužnija masovna grobnicom", jer je u njoj bilo desetero djece u dobi od 3 mjeseca do 11 godina starosti, nekoliko žena, te stariji muškarci. Tromječesna beba Adina Hajdarević nije imala priliku ni da izgovori riječ „mama“, a krvnici su joj pucali u glavu.
Slično je i sa šestomjesečnom bebom Narcisom Salihović. Kod nje će pisati i to da je pronađena u grobnici Suha, sa flašicom u ruci. Tako su je i ubili, u majčinom naručju. Ovakve su sudbine i bratunačkih sestara četverogodišnje Samre i sedmogodišnje Samire Alić, ubijenih sa majkom Mevlidom.
U periodu 10 – 13. maja 1992, srpske jedinice su prisilile na stotine Bošnjaka da napuste svoje domove i da se okupe na bratunačkom fudbalskom stadionu, koji je služio kao sabirni centar, odakle je vršeno odvajanje muškaraca za likvidaciju. Oko 3.000 Bošnjaka je držano na stadionu, gdje su bili prisiljeni da srpskim vojnicima daju svoje lične karte, novac i ostale predmete od vrijednosti.
Muškarci koji su bili odvojeni na stadionu odvedeni su u hangar blizu Osnovne škole „Vuk Karadžić“ i tamo zatvoreni, kao i u školskoj fiskulturnoj Sali, gdje su prebijani, mučeni i ubijani. Za vrijeme zatočeništva 10 - 16. maja 1992. ubijeno je oko 50 ljudi, u zgradi Osnovne škole "Vuk Karadžić", u kojoj je formiran logor, kroz koji su prošle stotine Bošnjaka. Zatočenike su tukli, maltretirali, mučili, odvodili u nepoznatom pravcu i nasumično ubijali.
U noći između 14 – 15. maja 1992 počela je evakuacija ljudi koje je bilo zatočeno u Osnovnoj školi „Vuk Karadžić“, ukrcani su u kamione i odvezeni na Pale. Tada je izdata naredba policiji i vojnoj policiji da naprave listu svih onih koji su bili tu zatvoreni i lista je sadržavala nešto preko 400 imena.
Ova osnovna škola je ponovo 12 – 15. jula 1995 služila kao logor u koji su dovođeni zatočenici koji su uhvaćeni u i oko Srebrenice, sigurne zone UN – a, gdje su ubijeni i po kratkom postupku pogubljeni brojni Bošnjaci, kao i ispred te škole i u njenoj okolini.
Bratunački Srbi su u smrt odvodili i najbolje prijatelje. Bahrija Suljić je čula od svoga djevera, koji je preživio logor, da je njenog muža Senahida iz fiskulturne sale škole „Vuk Karadžić“ izveo njegov najbolji prijatelj Zoran Milosavljević Kokara, nakon čega je Senahid ubijen. Senahid i Kokara su bili poznati bratunački karatisti.
U crkvi koju su Srbi pretvorili u logor, u selu Kravica, Momir Nikolić pomoćnik komandanta za bezbjednost i obavještajne poslove Bratunačke brigade '' Vojske Republike Srpske '', učestvovao je u okrutnom i nečovječnom postupanju prema civilima Bošnjacima, mučenju zatvorenika, zatvorenice iz tog logora su silovane, uključujući i teška premlaćivanja u zatočeničkim objektima u Bratuncu. U logoru je mjesecima bilo zatočeno oko 350 Bošnjaka. Tokom fizičkog zlostavljanja Srbi su premlaćivali zatvorenike čeličnim cijevima, kundacima pušaka, šakama, nožnim udarcima čizmama i vađenjem zuba sa zahrđalim kliještima. Zatočenici su premlaćivani do nesvjesti, a neki su pretučeni na smrt.
13. jula 1995 u jednom velikom skladištu u selu Kravici ubijeno je više od 1.000 muškaraca Bošnjaka, dok su tijela žrtava u noći 14. jula 1995 prevezena do dvije velike masovne grobnice u obližnjim selima Glogova i Ravnice.
Ubijanje glogovskih Bošnjaka vršeno je u tri faze. Ubistva u prvoj fazi obavljena su ispred kuća, na kućnim pragovima. Druga faza je bila strijeljanje zarobljenih u centru sela, a u trećoj fazi je ubijeno 25 civila iza mjesne džamije.