Dok su okupljeni Zvorničani, uglavnom Bošnjaci, u ponedjeljak 06. aprila 1992. u organizaciji „Foruma građana za mir“ na mitingu u centru grada držali govore o jugoslovenskom bratstvu i jedinstvu, snage Službe državne bezbednosti Srbije, koje predvodi Željko Ražnatović Arkan u Malom Zvorniku i Loznici čekale su naredbu da izvrše okupaciju grada. Dva dana kasnije, 08. aprila 1992. uz podršku tenkova i artiljerije 336. motorizovane brigade 17. korpusa Jugoslovenske narodne armije, specijalne jedinice Službe državne bezbednosti Srbije u tzv. „Zvorničkoj operaciji“ okupirale su Zvornik.
Polovinom 1991. započinje predislociranje jedinica JNA, koje su se povukle iz Slovenije i Hrvatske i njihovo raspoređivanje po Bosni i Hercegovini. Jedinice su zaposjedale strateške kote oko Zvornika. Napad na Zvornik je otpočeo 9. aprilu 1992. i izveden je sa položaja JNA. Bio je to rezultat dobro organizovane i unaprijed pripremljene akcije u okviru udruženog zločinačkog poduhvata, čiji je cilj bilo trajno uklanjanje Bošnjaka. U napadu i zločinima su, pored jedinica JNA, učestvovali pripadnici Srpske demokratske stranke i Arkanovi Tigrovi, Beli orlovi i druge srpske snage.
Na ovom području izvršeni su brojni oblici zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava, kao što su: ubistva i hotimično lišavanje života, progoni, istrebljenje, silovanja, protivpravno zatočenje, zatvaranje, mučenje, hotimično nanošenje velikih patnji, deportacija (prisilna premeštanja), bezobzirno razaranje, pljačka javne ili privatne imovine.
U samom napadu na grad 9. i 10. aprila 1992. ubijeno je 15 ljudi. U Rašidovom Hanu je, 28. i 29. aprila 1992, ubijeno 36 ljudi. Na ekonomiji u Karakaju od 12. do 14. maja 1992. ubijeno je oko šest zatočenika. Oko 55 muškaraca je ubijeno u školi u Drinjači 30. maja 1992. U Gerinoj klaonici je od 5. do 8. juna 1992. ubijeno oko 190 muškaraca.
U selima Motovo i Potočani 10. maja je ubijeno 13 bošnjačkih civila; zatim 21. maja ubijeno je 69 civila iz sela Donji Grbavci; 25. aprila u selu Liplje uhapšeno je i zatvoreno oko 450 civila, žena, djece i staraca.
U prigradskom naselju Divič je 26. maja zarobljeno oko 175 muškarca i zatvorena u upravnoj zgradi preduzeća “Novi izvor” gdje su ubijena najmanje dva zatočenika muškog pola, a 12 ih je izdvojeno iz grupe i tu im se gubi svaki trag. Odatle su 29. maja 162 muškarca prebačena u logor Doma kulture u Čelopeku, u kome je zvjerski likvidirano oko 100 zatvorenika. Nakon Diviča, na red su došla ostala sela.
Tako je 27. maja, u selu Jusići ubijeno i odvedeno 49 lica; 30. maja iz sela Drinjača, Kostjerevo i Sopotnik pobijeno je i odvedeno u logore 111 osoba, od kojih niko nije preživio. Samo u prva dva mjeseca agresije u Zvorniku je ubijeno više od 800 civila Bošnjaka, a stotine su bile zatvorene po logorima i protjerane.
Zločini su nastavljeni i narednih mjeseci. Tako je već 1. juna počinjen najveći zločin na zvorničkoj općini. Naime, tada je oko 700 ljudi iz zvorničkih sela: Klisa, Kaldrani, Sjenokos, Djine, Mahmutovići, Mrakodol, Kučić kula, Celismani, Lupići, Radava, Trcic, Đulići, Hajdarevići, Durakovići i Dardagani, uhapšeno i odvedeno u Tehnički školski centar u Karakaj, a ostalo stanovništvo, njih oko 4.000, je deportirano za Kalesiju. Svih 700 ljudi zatvorenih u Tehničkom školskom centru u Karakaju je pobijeno.
Ubijanja su nastavljena i po drugim selima. Tako je 12. juna u selu Križevići ubijeno 29 starih i iznemoglih lica koja nisu mogla pobjeći pred srpskim hordama zla, nakon što je "pala" odbrana ovog sela. Najstarija, tada ubijena osoba, bila je Hata Nezirović rođena 1886. godine, koja je tada imala 106 godina. Prilikom iseljavanja stanovništva Kozluka i Skočića, 26. juna, ubijena su i zarobljena 24 lica, a u selu Gušteri ubijeno je jos 13 ljudi na samom kraju mjeseca juna. Dakle, tokom juna 1992. godine u Zvorniku je ubijeno više od 750 Bošnjaka. Okončanje genocida na području ove općine izvršeno je tokom jula 1992. Do tada su Bošnjaci u nekim selima Zvornika pružali otpor, ili među zločincima nije bilo interesa da se osvoje ta sela. Ali, onda je došao red i na njih.
Najprije je 5. jula organiziran progon 800 stanovnika Šepka koji su protjerani preko Drine u Saveznu Republiku Jugoslaviju (u mjesto Loznica u Srbiji) i tom prilikom je ubijeno četvero ljudi. Jula 1995. preko 400 Bošnjaka ubijeno je u i oko sigurne zone Ujedinjenih nacija Srebrenice.
Od 20. maja do 2. juna 1992. godine u logoru u Liplju počinjena su brojna silovanja civila Bošnjaka. Žene su zatvarane i više puta silovane, a među njima su se nalazile i maloljetnice, ali i određen broj muškaraca.
Zajedno sa pripadnici Karakajske čete iz sastava Zvorničke brigade Vojske Republike Srpske, Bošnjake uhapšene na Bijelom potoku, ubijali su vojnici iz Srbije pod komandom Milorada Gogića, boksera iz Zajače kod Loznice, koji je i danas na slobodi. U zločinu su učestvovali i pripadnici odreda „Pivarski“. Njihov komandant Stojan Pivarski poginuo je tokom napada na Teočak 17. januara 1994. godine.
Najdrastičniji primjer masovnog zločina nad Romima u Bosni, bio je zločin počinjen 11. jula 1992. Jedinica „Simini četnici“ iz Rume, ubila je 27 Roma iz mjesta Skočić kod Zvornika. Potovarili su ih na kamione i onda vozili putem do Kozluka, pa dalje kroz Malešić i ubili u mjestu Hamzići, gdje je već bila iskopana grobnica. Zijo Ribić, tada je imao samo devet godina, ali pamti svaki detalj. Jedini je preživio ovaj masakr u kojem su mu srbijanski vojnici ubili cijelu porodicu: oca, majku, brata i šest sestara, pa čak i nerođenu bebu koja je bila u stomaku njegove majke Šefke.
'Simini četnici' su Ziji ubili oca, majku, brata, šest sestara i nerođenu bebu u stomaku majke Šefke
Siminim četnicima sudilo se u Beogradu. Sve je bila farsa. Oslobođeni su. Pod sumnjivim okolnostima, tokom suđenja u zatvoru je umro komandant jedinice Simo Bogdanović.
U namjeri da Bošnjacima zvorničkog naselja Divič obesmisli postojanje, u logoru smrti u Domu kulture u Ćelopeku, pripadnici jedinice „Žute ose“ Službe državne bezbednosti Srbije tjerali su očeve i sinove na oralni seks, odsijecali genetalije, uši... Jedinicom je komandovao Vojin Vučković Žućo. Najviše ljudi u Čelopeku je ubijeno za Bajram 10. juna i za Vidovdan 28. juna 1992. godine. Zločin je izvršio Žućin brat Dušan Vučković Repić iz Umke kod Obrenovca. Dušan Vučković Repić umro je pod sumnjivim okolnostima u beogradskom Centralnom zatvoru 20. novembra 2005. godine. Da su tvornice smrti u Zvorniku radile, po 24 sata u tri smjene, svjedoči i masovna grobnica „Ramin grob“ u Glumini kod Zvornika.
Mnogi Bošnjaci su zatočeni u sljedećim mjestima: Fabrika "Alhos" 9. aprila 1992. ili približno tog datuma; Zgrada u Drinjači (Dom kulture) (od maja do juna 1992); Fabrika "Standard" (od aprila do kraja juna 1992). Dom kulture u Čelopeku (od maja do juna 1992), Tehnička škola u Karakaju (od maja do juna 1992); Preduzeće "Novi izvor" (29. maja do 30. jula 1992); Poljoprivredno dobro Ekonomija (od aprila do decembra 1992).
Zvornička Operacija
